Sindrom pada s velikih visina

U mladih mačaka, rjeđe pasa čest je sindrom pada s velikih visina (high-rise syndrome). Padovi se događaju uglavnom s balkona ili prozora visokih građevina, najčešće prilikom igre, hvatanja plijena, nagloga podražaja ili buđenja iz sna.

Najveća učestalost i težina ozljeda uočene su prilikom pada s visine od drugoga do sedmog kata, dok se pri padu s visine veće od sedmoga kata učestalost i težina ozljeda proporcionalno ne povećavaju.

Mačke posjeduju sposobnost da se prilikom pada dočekaju na noge, što uvelike određuje i vrstu i težinu zadobivenih ozljeda.

Prilikom dostizanja maksimalne brzine pada centar za ravnotežu prima podražaj ubrzanja i mačka refleksno pruža ekstremitete, što pri manjim visinama uzrokuje teže ozljede uglavnom ekstremiteta prilikom udarca. Nakon dostizanja maksimalne brzine pada centar za ravnotežu prestaje primati podražaje i mačka refleksno opušta ekstremitete te se prilikom udarca u pod kinetička energija ravnomjernije raspoređuje po cijelom tijelu, čime se objašnjava manja učestalost i težina ozljeda ekstremiteta nakon pada s visina većih od sedmoga kata. Mačke prilikom doskoka na noge udaraju glavom u tlo, što često uzrokuje ozljede glave.

Ozljede zadobivene prilikom pada ovise o više čimbenika: težini i starosti mačke, podlozi (beton, trava, blato) te djelovanju drugih objekata (vatrogasne ljestve, tende, klimatizacijski uređaji). Udarac u druge predmete može usporiti i ublažiti pad, no isto tako može dezorijentirati mačku i uzrokovati još teže ozljede.

Najčešće ozljede prilikom pada s visine su:

- ozljede stijenke prsnoga koša i pripadajućih organa (krvarenje u parenhim pluća i hemotoraks, pneumotoraks, nagnječenja i lomovi rebara);

- lomovi gornje i donje čeljusti, rascjep tvrdoga nepca, lomovi zuba, iščašenje temporomandibularnog zgloba;

- višestruki lomovi dugih cjevastih kostiju prednjih i stražnjih ekstremiteta, uključujući i unutarzglobne lomove;

- ozljede trbušnih organa (ruptura mokraćnog mjehura, ozljede jetara i slezene koje posljedično uzrokuju hemoabdomen);

– dijafragmatska hernija.

Tekst preuzet iz udžbenika “Veterinarska kirurgija i anesteziologija” urednika Prof.dr.sc. Dražena Matičića i Doc.dr.sc. Dražena Vnuka.